انتظار در درجه نخست ویژه حیات زندگی است. ماهیت زندگی انسان با انتظار امید به آینده عجین شده است به گونه ای که بدون انتظار، زنگی مفهومی ندارد و شور و نشاط لازم برای تداوم آن در کار نیست. حیاط حاضر و کنونی ظرف پویایی تلاش و حرکت به سوی فردا و فردا هاست، و این چنین پویایی و حرکتی بدون عنصر « انتظار » ممکن نیست زیرا احتمال معقول بقا و پایداری و امید به تداوم حیاط است که به زندگی کنونی معنا و مفهوم می بخشد، و پویایی و نیروی لازم برای ادامه آن را تأمین می کنند. از این رو که ماهیت زندگی با انتظار پیوستگی ناگسستنی دارد. و لذا در روایات اسلامی می بینیم که انتظار فرج از افضل اعمال امت شمرده شده است. یعنی ویژگی انتظار در عمل در راه رسیدن به حیات است،شاید یکی از علل این گونه آموزش ها این بوده است که پیروان امام مهدی بکوشند تا خود را به امامشان نزدیک کنند و مانند او بیندیشند و امت با امام در انتظار بسر برند، زیرا امام نیز در انتظار ظهور خود به سر می برد. در حالت انتظار بهترین شیوه پیوند و هم سویی و هم دلی با امام نهفته است، و غفلت از انتظار و معنای صحیح آن باعث بی خبری و بی احساسی نسبت به سوزها و شور های امام موعود است.

انتظار، کیفیتی روحی است که مو جب به وجود آمدن حالت آمادگی است برای آنچه نتظار دارند، و ضد آن یأس و نومیدی است. هر چه انتظار بیشتر باشد آمادگی بیشتر است. اگر انسان، مسافری داشته باشد که چشم بهراه آمدن اوست، هر چه زمان رسیدن او نزدیک تر گردد آمادگی برای آمدنش فزونی می یابد. حالت انتظار، گاهی به پایه ای می رسد که خواب را از چشم می گیرد، چنان که درجات انتظار از این نظر تفاوت می کند، همچنین از حبّ و دوستی نسبت به آنچه را انتظار دارد تفاوت دارد. هر چه عشق به « منتظر » افزون باشد آمادگی برای رسیدن محبوب افزون می گردد و دیر آمدن و فراق محبوب دردناک می گردد، تا بدان جا که انسان منتظر از خود بی خود می شود و درد ها و سختی های دردآور و مشکلات سخت خود را در راه محبوب حس نمی کند.