مصاحبه ی نویسنده وبلاگ با سایت کانون وبلاگ نویسان مذهبی

اطلاعیه ی کسب رتبه در مسابقه ی سایت وبلاگ نویسان مذهبی

اطلاعیه ی کسب رتبه در مسابقه ی کانون وبلاگ نویسان مذهبی، در سایت شبستان

نقد یکی از مطالب وبلاگ تخصصی مهدویت در سایت شبستان

دریافت قالب های حرفه ای و رایگان مخصوص پارسی بلاگ

طبق آیات 1 تا 5 سوره مبارکه قدر: «ما آن [قرآن] را در شب قدر نازل کردیم. و تو چه می دانی شب قدر چیست؟! شب قدر، بهتر از هزار ماه است. فرشتگان و روح در آن شب به اذن پروردگارشان برای [تقدیر] هر کاری نازل می شوند. شبی است سرشار از سلامت [و برکت و رحمت] تا طلوع سپیده.»

در سوره دخان نیز به این موضوع اشاره شده است. آنجا که می فرماید: «حم. سوگند به این کتاب روشنگر. که ما آن را در شبی پربرکت نازل کردیم. ما همواره انذارکننده بوده ایم. در آن شب هر امری بر اساس حکمت [الهی] تدبیر و جدا می گردد.

ماه رمضان تا روز قیامت تکرار می شود، و درنتیجه لیلةالقدر نیز تا روز قیامت استمرار دارد. پس نزول ملائکه و روح نیز در هر شب قدر تکرار می شود. سؤال این است: ملائکه و روح که در هر سال، شب قدر بر زمین فرود می آیند، بعد از رسول خدا بر چه کسی وارد می شوند؟ با تأمل و دقت پی می بریم که در هر زمان باید امامی کامل و معصوم وجود داشته باشد تا محلّ نزول ملائکه و روح گردد. امام باقر فرمود: «ای جماعت شیعه! با خصم خود به سوره ی (انا أنزلناه) محاجّه کنید که پیروز خواهید شد، پس سوگند به خدا که این سوره از برای حجت خداوند تبارک و تعالی بعد از رسول است. این سوره همانا مدرک دین شما و نهایت علم ما است. ای جماعت شیعه! با آیه ی (حم. والکتاب المبین ...) بحث کنید؛ زیرا این آیات اختصاص به والیان امر بعد رسول خدا دارد...».

و نیز فرمود: «به خدا سوگند، همانا هر کس تصدیق کند لیلةالقدر را، علم پیدا می کند که از برای ما است...».

امیر المؤمنین به ابن عباس فرمود: «همانا در هر سال لیلةالقدر است، در آن شب امر یکسال نازل می شود. برای آن والیانی است بعد از رسول خدا . ابن عباس می گوید عرض کردم: آنان چه کسانی هستند؟ حضرت فرمود: من و یازده نفر از صلب من که همگی امام و محدثند.»

رسول خدا به اصحاب خود فرمود: «به لیلةالقدر ایمان آورید؛ زیرا برای علی ابن ابی طالب و یازده فرزند بعد از اوست.»

منابع: کافی، ج1، صص 249، 252 و 253و 247و 248، ح 9/ کمال الدین، ج1، ص 280و 281، ح3.

حضرت با قطع نظر از زمینه سازی هایی که امامان قبل برای تثبیت مسأله ی ولادت و امامت و غیبت او داشتند، خود نیز به شخصه در این مسأله دخالت کرده و از راه های مختلف در صدد اثبات ولادت و امامت خود برآمدند.

اینک به برخی از این راه ها اشاره می کنیم:

1. حضرت کاری کردند که گروهی از بزرگان شیعه بتوانند به ملاقاتشان شرفیاب شوند.

2. در مواقع ضروری اقدام به انجام کرامت و معجزه می نمود. این معجزات بعضاً توسط سفیران و در برخی موارد نیز توسط خود حضرت انجام می گرفت.

3. خطّ خاصّ حضرت نیز از جمله قرائن و دلایلی بود که می توانست بر وجود امام عصر دلالت کند؛ زیرا این خط در زمان پدرش، امام عسکری بین مردم مأنوس بوده است، و لذا از جمله راه هایی بود که با رسیدن توقیعات از ناحیه ی مقدّسه، شیعیان به وجود امام زمان خود یقین و اطمینان پیدا می نمودند.

منبع: بحارالانوار، ج 51، ص 325، ح 44.

امامان معصوم (علیهم السلام) بر اساس حکمت رفتار می کردند و قطعاً در نصب ها یک سری معیارها و ملاک هایی را مد نظر داشتند از قبیل:

1- تقیّه و رازداری در حدّ بالا
سفیر اوّل حضرت، عثمان بن سعید برای رعایت تقیه می کوشید تا خود را از بازرسی های رژیم عباسی دور نگه دارد. او بدین منظور در هیچ بحث و مجادله مذهبی یا سیاسی به صورت آشکار درگیر نمی شد.

حسین بن روح نیز در راستای رعایت و حفظ تقیه، یکی از خدمتگزاران خود را تنها به این دلیل که معاویه را لعن نمود عزل و اخراج کرد.

2- صبر و استقامت بسیار عالی و ممتاز
عده ای از ابوسهل نوبختی پرسیدند: چرا تو نایب خاص آن حضرت نشدی؟ او در جواب گفت: «آنان (امامان) بهتر از همه می دانند که چه کسی لایق این مقام است. من آدمی هستم که با دشمنان رفت و آمد دارم و با آنان مناظره می کنم. اگر آنچه را که ابوالقاسم حسین بن روح درباره امام مهدی می داند من می دانستم، شاید در بحث هایم با دشمنان، آن گاه که جدال و لجاجت آنان را می دیدم ، می کوشیدم تا دلایل بنیادی را بر وجود امام ارائه دهم و در نتیجه محل اقامت او را بر ملا می ساختم. اما اگر ابوالقاسم حسین بن روح، امام را زیر عبای خود پنهان داشته باشد، و بدنش را با قیچی قطعه قطعه کنند تا امام مهدی را نشان دهد، هرگز عبای خود را کنار نمی زند و امام را نشان نمی دهد».

3- نسبت به دیگران فهمیده تر بودن
شیخ طوسی در کتاب «الغیبة» به فهم و درایت آنان اشاره کرده است.

4- حسّاس نبودن حکومت نسبت به آنان
امام مهدی در انتخاب نایبان خاص خود از افرادی استفاده می کرد که در دستگاه ظالمان عباسی نسبت به آن ها حساسیتی نباشد، چون نیابت خاص، کاری بود بسیار مخفی و مبهم و مهم؛ و لذا هر یک از آنان دارای شغل بوده، کاسبی می کردند تا شناخته نشوند.

منابع: تاریخ سیاسی غیبت امام دوازدهم، دکتر جاسم حسین، ص 149 /الغیبة، طوسی، صص 237 و 240 /بحارالأنوار، ج 51 صص 236 و 359

امام عسکری در ماه ربیع الاول سال 232 هجری متولد شد. او معاصر با حکومت سه نفر از حاکمان بنی عباس؛ یعنی معتز، مهتدی و معتمد بوده است. معتمد عباسی تعصّب و کینه ی خاصی نسبت به اهل بیت (علیهم السلام) داشت. از جمله کارهای او این بود که بعد از شهادت امام عسکری دستور داد خانه ی حضرت را تفتیش کرده، تا از وجود فرزند حضرت آگاه شود، و این به جهت سعایتی بود که جعفر به دستگاه حاکم کرده بود.

داوود بن اسود می گوید: امام عسکری عصایی به من داد و فرمود: این را به عَمری برسان. در بین راه عصا شکست، ناگهان مشاهده کردم که در میان آن نامه ای است. خدمت امام که رسیدم، جریان را بازگو کردم. حضرت فرمود: «هرگاه مشاهده کردی که کسی ما را دشنام می دهد، تو به دنبال مأموریتی که فرستاده شدی برو، و مبادا درصدد پاسخ او برآیی یا خودت را به او معرفی کنی، زیرا ما در بد شهری قرار داریم، تو به راه خودت ادامه بده، زیرا اخبار و احوال تو به ما می رسد، این را به خوبی بدان.»

و حتی مشاهده می کنیم که امام به اصحاب خود دستور می دهد تا هیچ کس به او سلام نکند و با دست به او اشاره ننماید؛ زیرا در غیر این صورت جانش در امان نخواهد بود.

حضرت برای ملاقات با شیعیان خود مکانی را معین می کرد و فرمود: «در فلان مکان و فلان خانه، شب هنگام مراجعه کنید که مرا در آنجا خواهید یافت.»

محمّد بن عبدالعزیز بلخی می گوید: صبح هنگامی در خیابانِ گوسفند فروشان، نشسته بودم که ناگهان مشاهده کردم امام عسکری از منزل خود خارج شده و به سوی خانه ی عمومی می رود. در دلم گفتم: اگر فریاد زنم که این مرد، حجّت خداست، بر شما باد که او را بشناسید، مرا خواهند کشت؟ هنگامی که حضرت به من نزدیک شد، با انگشت سبّابه ی خود بر دهان خود اشاره فرمود که ساکت باش!. همان شب حضرت را ملاقات کردم، فرمود: «یا باید کتمان کنی و یا اینکه به قتل خواهی رسید. بر خودت از خدا بترس.»

به همین جهت است که مرحوم مقدس اردبیلی می فرماید: «هرگاه حدیثی از «رجل» نقل شد، مقصود امام حسن عسکری است».

این قضایا وضعیت بس دشوار سیاسی عصر امام عسکری و زمان ولادت امام زمان را می رساند. و به همین دلیل است که ولادت آن حضرت در اختتفای تام صورت پذیرفت.

در این بین، امام عسکری دو وظیفه را دنبال می کرده است: یکی اینکه حضرت درصدد اثبات ولادت و وجود فرزندش بوده است و دیگر اینکه طوری باید فرزندش را معرفی کند که جانش در خطر نیفتد.

منابع:بحارالانوار، ج 50، صص 269 و283 و 289 و304 ، ح 6/ جامع الرواة، ج 2، ص 462

وظایف و محور کلّی فعالیت های نواب اربعه بدین قرار است:

1- زدودن شک و حیرت مردم درباره ی وجود امام مهدی
مهمترین وظیفه ای که نواب اربعه به ویژه سفیر اول یعنی عثمان بن سعید عَمری بر عهده داشت، این بود که برای شیعیان ثابت کند، امام عسکری فرزندی دارد که اکنون امام و او نایب خاص آن حضرت می باشد.

2- حفظ امام مهدی از راه پنهان داشتن نام و مکان حضرت
امام مهدی در توقیعی به محمد بن عثمان بن سعید عَمری بیان داشت که از ذکر نام و نشان آن حضرت خودداری کند و در جهت پنهان داشتن نام و مکان آن حضرت بکوشد.
ابوسهل نوبختی در جواب این سؤال که چرا تو سفیر ناحیه مقدسه نشدی؟ فرمود: «من نمی توانم مانند حسین بن روح سرّ نگهدار باشم».

3- سازماندهی و سرپرستی سازمان وکالت
از طریق این سازمان، شیعیان پرسش ها و شبهات دینی خود را با وکلا در میان می گذاشتند و آنان به واسطه ی سفیر از ناحیه ی مقدسه پاسخ را به شیعیان می رساندند، و نیز وجوه شرعی خود را به وکلا می دادند و وکلا آن را به مسئول سازمان تحویل می دادند.

4-پاسخ گویی به پرسش های فقهی و مشکلات عقیدتی
آنان گاهی پرسش های فقهی و مسائل مستحدثه شیعیان را به عرض امام مهدی می رساندند و پاسخ آن را دریافت و به شیعیان ابلاغ می کردند.

5- اخذ و توزیع اموال متعلق به امام مهدی
امام مهدی در روز بعد از رحلت امام حسن عسکری و یا در همان روز، بعد از مراسم خاک سپاری امام عسکری به هیئت قمی ها دستور داد که از این به بعد، اموال متعلق به آن حضرت را به وکیلش در بغداد (ابوعمرو، عثمان بن سعید عَمری) تحویل دهند.

6- مبارزه با غلات و مدعیان دروغین نیابت و بابیّت
در راستای همین وظیفه، در این دوره هفتاد ساله هر کسی که به دروغ ادعای بابیّت و وکالت نمود، مثل حلاج، شلمغانی و دیگران، با آنان به مبارزه برخاستند و از ناحیه ی مقدسه توقیعاتی به واسطه ی آنان صادر شد، و با روشن شدن ماهیّت آنان، شیعیان امامیه از این انحرافات مصون ماندند و به سفارت نواب اربعه و وکالت بیشتر اعتماد نمودند.

7- مبارزه با وکلای خائن
گاهی برخی از وکلا منحرف می شدند و از وظایف اصلی خود عدول می کردند. در این صورت مشکلاتی را برای سازمان مخفی وکالت به وجود می آوردند، و گاهی وجوه شرعی را نزد خود نگاه می داشتند، در این صورت نواب اربعه هر کدام به نوبه ی خود مسئولیت داشتند تا با آن وکیل خائن مبارزه کنند.

8- آماده سازی مردم برای پذیرش غیبت کبرا
این وظیفه بیش از همه بر دوش ابوالحسن علی بن محمد سمری، آخرین سفیر امام مهدی سنگینی داشت. از این رو امام مهدی از راه اعجاز به او کمک کرد و شش روز قبل از مرگش توقیعی صادر نمود و زمان دقیق وفات وی را بیان داشت تا اینکه حجت بر همگان تمام شود و اذهان، آماده پذیرش دوره دیگری از غیبت آن حضرت باشد.

منابع: الغیبة، طوسی، ص 222 و 240 / اعلام الوری، ص 452 / کمال الدین، ص 478