انتظار، کیفیتی روحی است که مو جب به وجود آمدن حالت آمادگی است برای آنچه نتظار دارند، و ضد آن یأس و نومیدی است. هر چه انتظار بیشتر باشد آمادگی بیشتر است. اگر انسان، مسافری داشته باشد که چشم بهراه آمدن اوست، هر چه زمان رسیدن او نزدیک تر گردد آمادگی برای آمدنش فزونی می یابد. حالت انتظار، گاهی به پایه ای می رسد که خواب را از چشم می گیرد، چنان که درجات انتظار از این نظر تفاوت می کند، همچنین از حبّ و دوستی نسبت به آنچه را انتظار دارد تفاوت دارد. هر چه عشق به « منتظر » افزون باشد آمادگی برای رسیدن محبوب افزون می گردد و دیر آمدن و فراق محبوب دردناک می گردد، تا بدان جا که انسان منتظر از خود بی خود می شود و درد ها و سختی های دردآور و مشکلات سخت خود را در راه محبوب حس نمی کند.