مصاحبه ی نویسنده وبلاگ با سایت کانون وبلاگ نویسان مذهبی

اطلاعیه ی کسب رتبه در مسابقه ی سایت وبلاگ نویسان مذهبی

اطلاعیه ی کسب رتبه در مسابقه ی کانون وبلاگ نویسان مذهبی، در سایت شبستان

نقد یکی از مطالب وبلاگ تخصصی مهدویت در سایت شبستان

دریافت قالب های حرفه ای و رایگان مخصوص پارسی بلاگ

حکمت بقا و زنده ماندن حضرت مسیح تا کنون بر حسب آنچه که عقول ما درک می کند اموری است:

1- در حضرت عیسیخصوصیاتی یافت می شود که در سایر انبیا نبوده است، از قبیل ولادت بدون پدر، زنده کردن مردگان، به آسمان ها رفتن و دیگر خصوصیات.

2- زنده بودن و بقای او برهان و دلیل و شاهدی بر غیبت امام مهدی خواهد بود، زیرا بقای مسیح با عمری بیش از دو هزار سال، دلیلی بر امکان وجود و حیات حضرت مهدی در کمتر از این مقدار سال است، همان حکمتی که در روایات برای طول عمر حضرت خضر بیان شده است.

شیخ صدوق در «کمال الدین» به سند خود از امام صادق نقل می کند که فرمود: «... آری، از آنجا که در علم سابق خداوند مقدّر شده بود که عمر قائم را در ایام غیبتش طولانی می گرداند و می دانست که این مقدار طول عمر را بندگانش انکار می کنند، لذا عمر بنده صالحش را تنها به جهت استدلال و شاهد آوردن عمر قائم طولانی کرد، و تا اینکه حجت و دلیل معاندین قطع گردد و برای مردم حجت و استدلالی بر خدا نباشد.»

ایمان به ظهور منجی بشریت از وضع موجود و اقامه ی عدل و داد، فطری بشر است و لذا این عقیده در هر ملت و دینی وجود دارد.

محمد امین زین الدین می گوید: «شکی نیست که اعتقاد به صلاح جامعه از وضعیّت موجود، از ابتدای تاریخ بشر در ذهن مردم وجود داشته است و از اعتقاد اختصاصی دین اسلام نیست، زیرا در بین ادیان آسمانی قبل از ظهور اسلام مشاهده می کنیم که همگی خبر از وقوع این حقیقت داده اند و حتی صفات مصلح و راه کارهای اصلاحی او را نیز بیان کرده اند، گرچه نام او را مهدی و دعوت اصلاحی او را به نام مهدویت نگاشته اند ... این عقیده و فکر حتی به ادیان دیگر از قبیل زرتشتی و برهمنی و ... نیز سرایت کرده است...».

در بین ادیان آسمانی و آیین های شبه دینی و ملت ها ، می توان از این ها نام برد:

1.   یهود به بازگشت عزیر یا منحاس بن عازر بن هارون اعتقاد دارد.

2.   مسیحیت با ایمان به بازگشت عیسی.

3.   زرتشت با ایمان به بازگشت بهرام شاه.

4.   هندوها با ایمان به بازگشت فیشنوا.

5.   مجوس با ایمان به بازگشت أوشیدر.

6. بودایی ها در انتظار ظهور بودا.

و ... .

منابع: مع الدکتور احمد امین فی حدیث المهدی و المهدیّه، ص 11/ الامامة و قیام القیامة، ص 270 و 271 / العقیده و الشریعة فی الاسلام، ص 192.

از آنجا که ولادت و وجود حضرت مهدی مبنای شیعه در طول تاریخ بوده و به تعبیری ضرورت مذهب به حساب می آمده است و لذا اجماع شیعه از عوام و خواص بر آن بوده است، بدین جهت کسی که منکر ولادت و وجود امام مهدی است، از تشیع و جامعه ی شیعی خارجی می شود، گر چه برای خود ادله ای وهمی ذکر کند، زیرا امر ضروری، خود بهترین دلیل بر اثبات آن است.

بلکه بالاتر از این، مطابق رأی متقدمین و متأخرین از علمای امامیه که امامت را از اصول دین می دانند، کسی که منکر امامت و وجود امام معصوم در برهه ای از زمان باشد از دین خارج است، گرچه در ظاهر حکم به اسلام او می شود، همان گونه که چنین حکمی درباره ی اهل سنّت صادق است.

در پاسخ می گوییم:

اولاً: اعجاز، در نظام طبیعت و تکوین خلاف اصل است، مگر آنکه ضرورتی اقتضا کند و در مورد حضرت مهدی اراده ی خداوند بر این تعلّق گرفته که محافظت حضرت از راه غیبت باشد.

ثانیاً: مصالح و مفاسد و تقدیرات الهی به تبع واقعیت های الهی تغییر پیدا می کند. خداوند متعال برای امت اسلامی یازده امام معصوم به جهت هدایتشان فرستاد، ولی یکی پس از دیگری آنان را به شهادت رساندند و با این که عملکرد بد و کارنامه ی سوئی که از خود نشان دادند تقدیر خداوند بر این تعلّق گرفت که امام دوازدهم را تا مدّتی در پشت پرده ی غیبت قرار دهد تا محرومیّت غیبت امام را احساس کنند و با ظهور حضرتش قدر او را بدانند.

ثالثاً: مطابق آیات و روایات، یکی از سنّت های حتمی خداوند متعال مسأله ی امتحان امت هاست. امت اسلامی نیز از این قانون استثنا پذیر نیست. و هر امّتی به نحوی امتحان خواهد شد. امتحان امت اسلامی در این عصر و زمان به غیبت امام زمان آن هاست، که آیا با این حالت بر دین و مذهب خود استقامت دارند یا خیر؟

در عصر غیبت کبرا، کارها و مشاغل حضرت حضرت مهدی بسیار حسّاس و مهم است، و اگر چه تصرف و بسط ید و حکوم ظاهری بر اوضاع ندارند، ولی مع ذلک ناظر بر اوضاع بوده و تصرفاتی می نمایند.

شؤون امامت و رهبری و زعامت را در حدّ امکان متصدی شده و وظایف خود را به نحو احسن انجام می دهند. عمر ایشان در راه اطاعت خدا می گذرد. تکالیف اجتماعی را، آنچه مقتضی و مصلحت باشد انجام می دهند؛ مانند هدایت اشخاص، یاری دادن مؤمنین بر مخالفین، حلّ مسائل مشکل، نصیحت و موعظه ی افراد، شفای امراض، هدایت گمشدگان و رساندن آن ها به مقصد، تعلیم معارف، کمک مالی به نیازمندان، فریادرسی گرفتاران و ... .

در نتیجه می توان گفت یکی از متصرّفات اساسی حضرت را همین نظام دادن جامعه ی شیعی و حوزه های آن در طول تاریخ دانست که با عدم سازماندهی ظاهری، مشاهده می کنیم که دست غیبی حضرت حافظ آن بوده و آن را تحت کنترل خود دارد.