مصاحبه ی نویسنده وبلاگ با سایت کانون وبلاگ نویسان مذهبی

اطلاعیه ی کسب رتبه در مسابقه ی سایت وبلاگ نویسان مذهبی

اطلاعیه ی کسب رتبه در مسابقه ی کانون وبلاگ نویسان مذهبی، در سایت شبستان

نقد یکی از مطالب وبلاگ تخصصی مهدویت در سایت شبستان

دریافت قالب های حرفه ای و رایگان مخصوص پارسی بلاگ

امامان معصوم (علیهم السلام) بر اساس حکمت رفتار می کردند و قطعاً در نصب ها یک سری معیارها و ملاک هایی را مد نظر داشتند از قبیل:

1- تقیّه و رازداری در حدّ بالا
سفیر اوّل حضرت، عثمان بن سعید برای رعایت تقیه می کوشید تا خود را از بازرسی های رژیم عباسی دور نگه دارد. او بدین منظور در هیچ بحث و مجادله مذهبی یا سیاسی به صورت آشکار درگیر نمی شد.

حسین بن روح نیز در راستای رعایت و حفظ تقیه، یکی از خدمتگزاران خود را تنها به این دلیل که معاویه را لعن نمود عزل و اخراج کرد.

2- صبر و استقامت بسیار عالی و ممتاز
عده ای از ابوسهل نوبختی پرسیدند: چرا تو نایب خاص آن حضرت نشدی؟ او در جواب گفت: «آنان (امامان) بهتر از همه می دانند که چه کسی لایق این مقام است. من آدمی هستم که با دشمنان رفت و آمد دارم و با آنان مناظره می کنم. اگر آنچه را که ابوالقاسم حسین بن روح درباره امام مهدی می داند من می دانستم، شاید در بحث هایم با دشمنان، آن گاه که جدال و لجاجت آنان را می دیدم ، می کوشیدم تا دلایل بنیادی را بر وجود امام ارائه دهم و در نتیجه محل اقامت او را بر ملا می ساختم. اما اگر ابوالقاسم حسین بن روح، امام را زیر عبای خود پنهان داشته باشد، و بدنش را با قیچی قطعه قطعه کنند تا امام مهدی را نشان دهد، هرگز عبای خود را کنار نمی زند و امام را نشان نمی دهد».

3- نسبت به دیگران فهمیده تر بودن
شیخ طوسی در کتاب «الغیبة» به فهم و درایت آنان اشاره کرده است.

4- حسّاس نبودن حکومت نسبت به آنان
امام مهدی در انتخاب نایبان خاص خود از افرادی استفاده می کرد که در دستگاه ظالمان عباسی نسبت به آن ها حساسیتی نباشد، چون نیابت خاص، کاری بود بسیار مخفی و مبهم و مهم؛ و لذا هر یک از آنان دارای شغل بوده، کاسبی می کردند تا شناخته نشوند.

منابع: تاریخ سیاسی غیبت امام دوازدهم، دکتر جاسم حسین، ص 149 /الغیبة، طوسی، صص 237 و 240 /بحارالأنوار، ج 51 صص 236 و 359

وظایف و محور کلّی فعالیت های نواب اربعه بدین قرار است:

1- زدودن شک و حیرت مردم درباره ی وجود امام مهدی
مهمترین وظیفه ای که نواب اربعه به ویژه سفیر اول یعنی عثمان بن سعید عَمری بر عهده داشت، این بود که برای شیعیان ثابت کند، امام عسکری فرزندی دارد که اکنون امام و او نایب خاص آن حضرت می باشد.

2- حفظ امام مهدی از راه پنهان داشتن نام و مکان حضرت
امام مهدی در توقیعی به محمد بن عثمان بن سعید عَمری بیان داشت که از ذکر نام و نشان آن حضرت خودداری کند و در جهت پنهان داشتن نام و مکان آن حضرت بکوشد.
ابوسهل نوبختی در جواب این سؤال که چرا تو سفیر ناحیه مقدسه نشدی؟ فرمود: «من نمی توانم مانند حسین بن روح سرّ نگهدار باشم».

3- سازماندهی و سرپرستی سازمان وکالت
از طریق این سازمان، شیعیان پرسش ها و شبهات دینی خود را با وکلا در میان می گذاشتند و آنان به واسطه ی سفیر از ناحیه ی مقدسه پاسخ را به شیعیان می رساندند، و نیز وجوه شرعی خود را به وکلا می دادند و وکلا آن را به مسئول سازمان تحویل می دادند.

4-پاسخ گویی به پرسش های فقهی و مشکلات عقیدتی
آنان گاهی پرسش های فقهی و مسائل مستحدثه شیعیان را به عرض امام مهدی می رساندند و پاسخ آن را دریافت و به شیعیان ابلاغ می کردند.

5- اخذ و توزیع اموال متعلق به امام مهدی
امام مهدی در روز بعد از رحلت امام حسن عسکری و یا در همان روز، بعد از مراسم خاک سپاری امام عسکری به هیئت قمی ها دستور داد که از این به بعد، اموال متعلق به آن حضرت را به وکیلش در بغداد (ابوعمرو، عثمان بن سعید عَمری) تحویل دهند.

6- مبارزه با غلات و مدعیان دروغین نیابت و بابیّت
در راستای همین وظیفه، در این دوره هفتاد ساله هر کسی که به دروغ ادعای بابیّت و وکالت نمود، مثل حلاج، شلمغانی و دیگران، با آنان به مبارزه برخاستند و از ناحیه ی مقدسه توقیعاتی به واسطه ی آنان صادر شد، و با روشن شدن ماهیّت آنان، شیعیان امامیه از این انحرافات مصون ماندند و به سفارت نواب اربعه و وکالت بیشتر اعتماد نمودند.

7- مبارزه با وکلای خائن
گاهی برخی از وکلا منحرف می شدند و از وظایف اصلی خود عدول می کردند. در این صورت مشکلاتی را برای سازمان مخفی وکالت به وجود می آوردند، و گاهی وجوه شرعی را نزد خود نگاه می داشتند، در این صورت نواب اربعه هر کدام به نوبه ی خود مسئولیت داشتند تا با آن وکیل خائن مبارزه کنند.

8- آماده سازی مردم برای پذیرش غیبت کبرا
این وظیفه بیش از همه بر دوش ابوالحسن علی بن محمد سمری، آخرین سفیر امام مهدی سنگینی داشت. از این رو امام مهدی از راه اعجاز به او کمک کرد و شش روز قبل از مرگش توقیعی صادر نمود و زمان دقیق وفات وی را بیان داشت تا اینکه حجت بر همگان تمام شود و اذهان، آماده پذیرش دوره دیگری از غیبت آن حضرت باشد.

منابع: الغیبة، طوسی، ص 222 و 240 / اعلام الوری، ص 452 / کمال الدین، ص 478