مصاحبه ی نویسنده وبلاگ با سایت کانون وبلاگ نویسان مذهبی

اطلاعیه ی کسب رتبه در مسابقه ی سایت وبلاگ نویسان مذهبی

اطلاعیه ی کسب رتبه در مسابقه ی کانون وبلاگ نویسان مذهبی، در سایت شبستان

نقد یکی از مطالب وبلاگ تخصصی مهدویت در سایت شبستان

دریافت قالب های حرفه ای و رایگان مخصوص پارسی بلاگ

آری، از جمله موضوعاتی که قبل از ولادت امام مهدی اتفاق افتاد که آن را می توان زمینه ساز امامت حضرت مهدی در کودکی دانست، ولادت امام جواد و امام هادی است؛ زیرا امام جواد در هشت یا هفت سالگی، و امام هادی در سنّ شش سالگی به امامت رسیدند. و لذا بعد از آنکه شیعه به امامت این دو امام اعتقاد پیدا نمود، این مسئله زمینه ساز اعتقاد به امامت حضرت مهدی و رفع استبعاد از امامت او در سنین پتج سالگی شد.

موضوع غیبت امام تجربه جدیدی برای امّت بود، تجربه ای که به این مقدار از غیبت هرگز هیچ امّتی به چشم خود ندیده بود، لذا امّت و جامعه ی شیعی احتیاج مبرم به زمینه سازی برای ورود به آن داشت. به همین جهت اهل بیت (علیهم السلام) و حتی رسول خدا همگی به طور مکرّر به موضوع غیبت امام دوازدهم اشاره صریح داشته اند. همان گونه که غیبت صغرا قبل از شروع غیبت کبرا نیز به جهت زمینه سازی و ایجاد انس در بین مردم برای ورود به غیبت کبرا بوده است.

منبع: موعود شناسی و پاسخ به شبهات، علی اصغر عرفانی

در مورد سؤال فوق می گوییم:

اولاً: مطابق برخی از روایات، حضرت دو نوع یار و یاور دارند: یکی یاران خاص الخاص که 313 نفرند و دیگری یاران خاص که ده هزار نفر می باشند.

این افراد انسان های عادی به حساب نمی آیند، بلکه کسانی هستند که قلب هایشان در راستای اهداف حضرت مهدی محکم بوده، راسخ قدم می باشند.

ثانیاً: غلبه ی حضرت با یارانش و برپایی حکومت عدل جهانی تنها از طریق امور عادی نیست تا بعید به نظر برسد، بلکه همان گونه که قبلاً اشاره شد با تأییداتی از جانب خداوند، از قبیل ایجاد رعب در قلوب دشمنان حضرت و تأییداتی از ملائکه خواهد بود.

ثالثاً: اراده ی حتمی خداوند بر پیروزی حضرت تعلّق گرفته است، و اراده ی او به هر نحو ممکن محقق خواهد شد.

لذا در قرآن کریم، و در سوره مبارکه بقره، آیه ی 249 می خوانیم: «کَم مِن فِئَةٍ قَلِیلَةٍ غَلَبَت فِئَةً کَثِیرَةً بِإِذنِ اللهِ»؛ «چه بسیارند گروه اندکی که به اذن خداوند، بر گروه بسیاری چیره می یابند.»

رابعاً: از لحاظ اسباب و علل ظاهری هم اگر موضوع را بررسی کنیم، حصول چنین فتح و غلبه و تشکیل حکومت الهی، ممکن و عملی خواهد بود، زیرا حضرت در موقعی ظهور خواهد کرد که اوضاع و احوال اجتماعی و اخلاقی و سیاسی کاملاً مساعد باشد. نظیر رشد و توسعه ی سریع اسلام در قرن اوّل است، زیرا در آن عصر، فساد اوضاع اجتماعی و اداری کشورها به حدّی بود که مردم آمادگی پذیرش حکومت اسلامی را داشتند. این وضعیت در عصر ظهور حضرت نیز وجود دارد.

یکی از سؤالاتی که در طول تاریخ عصر غیبت مطرح بوده و هست این است که چرا امام زمان غایب شد، و چرا ما با آن حضرت ارتباط نداریم؟

پاسخ: سؤاال مورد نظر را با بیان مقدماتی که خود آن ها ما را به نتیجه ی قطعی می رساند جواب خواهیم داد:

1. خداوند متعال در قرآن کریمش و نیز پیامبر اسلام خبر از پیروزی و غلبه ی دین اسلام بر جمیع ادیان در پایان تاریخ بشریّت داده است.

خداوند می فرماید: «هُوَ الَّذِی أَرسَلَ رَسُولَهُ بِالهُدی وَ دِینِ الحَقِّ لِیُظهِرَهُ عَلَی الدِّینِ کُلِّهِ وَ لَو کَرِهَ المُشرِکُونَ»؛ «اوست خدایی که رسول خود را با دین حق به هدایت خلق فرستاد تا بر همه ادیان عالم تسلّط و برتری دهد، گر چه مشرکان کراهت داشته باشند.»

بقیه ی دلایل را در ادامه مطلب بخوانید...

روح و جوهر اصلی انتظار، مقاومت و صبر است. کسی که منتظر تحقق یافتن هدف آرمانی است باید تا فرا رسیدن زمان پیدایی هدف و شکل گرفتن آرمان، پایداری و شکیبایی کند و تاب و توان از دست ندهد، و هر ناملایمی را در آن با بردباری بپذیرد، و چون صبر و پایداری را از دست داد و بی شکیب گردید و تاب و توان بر زمین نهاد، انتظار نیز از دست داده است؛ زیرا که پایداری و صبر، تحقق بخش جوهر انتظار است. لذا در احادیث از انتظار فرج همراه با صبر سخن گفته اند.

امام رضا فرمود: «ما أحسن الصبر و انتظار الفرج ...»؛ «چه نیکو است شکیبایی و انتظار فرج.»

برای ظهور، وقت تعیین نشده است و همواره وقوع آن را «امری ناگهانی» توصیف کرده اند و لذا باید انتظار، لحظه به لحظه باشد.

منبع: بحارالأنوار، ج 52، ص 129، ح 23.

می دانیم که همه ی افراد در مقابل حقّ و عدالت تسلیم نمی شوند، بلکه از آغاز عالم تاکنون همیشه گروهی در بین بشر وجود داشته اند که دشمن حقّ و حقیقت بوده و برای پایمال کردن آن با تمام قوا کوشیده اند، و در راه نابود کردن آن از هیچ عملی فرو گذار نکرده اند. حضرت مهدی  نیز اگر غایب نمی شد، قطعاً درصدد نابودی ایشان برمی آمدند و آن غلبه ی حق بر باطل، چون شرایطش فراهم نشده بود انجام نمی گرفت.